"Joehoe, juf Mariëlle!" Ik draai mij om en kijk van links naar rechts langs het schoolhek. Daar staan namelijk - keurig op 1,5 meter afstand van elkaar - de ouders van mijn leerlingen. Door de corona maatregelen mogen zij nu niet op het schoolplein komen en dus zwaaien zij hun kind uit bij het schoolhek. Aan de andere kant staan wij, alle juffen, om de kids op te vangen.
Eén lief kleutertje is nog maar een paar weken op school en vindt het nog best een beetje spannend om zonder mama het schoolplein op te komen. Ik neem hem van zijn moeder over en hand in hand lopen we naar de plek waar zijn juf en klasgenootjes zich verzamelen. Terwijl ik het kleutertje op zijn gemak stel, hoor ik dus ineens mijn naam. Ik breng eerst de kleuter naar zijn juf en kijk dan naar het schoolhek. Daar staat ze. De moeder van Denise.
Met twee handen in de lucht zwaait ze driftig naar mij. Het blijft een beetje ongemakkelijk voelen dat ouders mij nu op een aantal meter afstand roepen als ze mij willen spreken. Maar ik verman mijzelf, zwaai vriendelijk naar de andere ouders die inmiddels ook zien en horen dat de moeder van Denise mij nodig heeft en ik loop naar het hek: 'Goedemorgen!'
'Ja, goedemorgen', zegt ze en ze praat snel verder: 'Ik vind het dus écht niet oké dat er gescholden wordt in de groep van Denise'. Ze neemt een kleine hap lucht en gaat verder met haar verhaal. 'Voordat je aangeeft dat ik dit soort dingen eerst met de juffen moet bespreken, dat heb ik gedaan, maar het stopt niet'. Ah mooi, de communicatielijnen zijn dus helder. Eerst naar de juf en als je er niet uitkomt samen mag je bij mij aankloppen. Mijn eerste jaar op school stond vooral im het teken van deze communicatielijn helder krijgen (vooral bij ouders die het liefst meteen doorlopen naar de directrice). Die heb ik dus 'in the pocket'. Top! De moeder van Denise heeft niet door dat ik even wegdwaal met mijn gedachten en praat gewoon verder: 'Het moet gewoon écht stoppen met dat Denise wordt uitgescholden voor Beugelbekkie'.
En daar ben ik het natuurlijk helemaal mee eens. Ik leg rustig uit dat wij op school juist de focus leggen op gewenst gedrag en een lik-op-stuk-beleid hebben wanneer het gaat om pesten. 'Oké, dat is fijn om te horen', reageert de moeder van Denise. 'Juf Dikke Neus zei ook al zoiets. Als jij het nu ook zegt, geloof ik wel dat jullie hiermee aan de slag gaan'.
Ik merk dat ik mijn wenkbrauw optrek. Zei ze nou 'Juf Dikke Neus'? Hoorde ik dat goed? Ik check het even: 'Juf Dikke Neus, zei je?' Ze kijkt mij aan en ik betrap haar op rode blosjes op haar wangen. 'Oh dat, haha, ja, zo noemen we haar thuis altijd. Oh en de andere juf noemen we Juf Flapoor. Ja, daar kan ze natuurlijk ook niks aan doen, maar zo houden we de juffen een beetje uit elkaar'. 'Serieus? Je wilt dat ik in de groep van Denise het schelden aanpak, terwijl jullie thuis mijn collega's zó noemen?'
Ik betrap mijzelf erop dat ik deze zin hardop uitspreek. En hij komt van ver. Uit mijn tenen wel te verstaan. 'Zullen we dan beginnen met thuis het goede voorbeeld geven? Dan heb ik er alle vertrouwen in dat onze SEO-lessen* beter aanslaan en er niet meer gescholden wordt in de groep van Denise. Fijne dag!'
